Autorytet.

Ostatnio nad tym myślałem. Podobno każdy z nas kogoś podziwia. Kogoś kto jest dla niego wzorem do naśladowania. Kogoś kogo ceni i w kogo się wpatruje . Kogoś kto miałby stać się "patronem" jego postępowania a w efekcie, po części, jego charakteru? Czy czujecie obecność kogoś takiego? Jeśli tak, to kim jest ta wielka (a może całkiem nieznacząca, ale ważna dla was) postać i czym się charakteryzuje, że to właśnie Ją tak bardzo cenicie?

Ja mam autorytet. Oczywiście z biegiem czasu zauważyłam ciut więcej rzeczy, które chciałabym zmienić, np. w sposobie wychowania. No, ale ideałów nie ma, autorytet też nie musi być ideałem... Kłócę się z nią, to fakt, ale z nikim tak dobrze się nie bawię. Zawsze chciałam być taka, jak ona- szalona, otwarta, odważna, zawsze dusza towarzystwa..! Zazdroszczę jej przeszłości, ale tej, gdy była w moim wieku. Uwielbiam tą spontaniczność..! Sama lubię nieprzewidywalne działanie, lecz mam mniej okazji niż ona miała do tego... Poza tym potrafi sobie poradzić w każdej sytuacji. Potrafi wszystko i zawsze, potrafi zrobić coś z niczego, przewrócić świat do góry nogami by osiągnąć cel. Nie boi się wyzwań.

Tak naprawdę jest najważniejszą osobą w moim życiu, myśl o niej była często hamulcem do wielu złych rzeczy.

Tak, to moja Mama.

Jak tak patrze na siebie... Chyba nie mam autorytetu, albo jeszcze mi sie nie objawil ktos godny nasladowania.

Staram sie isc przez zycie, jak najlepiej potrafie, ucze sie na bledach i mam nadzieje, ze wiekszosc rzeczy, ktore chce zrobic sa dobre i maja jakis cel.
Nawet, jesli to, co robie nie bedzie wielkie, stale powiekszam doswiadczenie o male powodzenia. Mimo, ze jeszcze nie osiagnelam zbyt wiele, mam przekonanie, ze sukces sklada sie wlasnie z wielu takich malych rzeczy;]

W moim życiu nie ma tylko jednego autorytetu.Można rzec,że czerpię to co najlepsze z wielu osób. Na pewno jest to część mojej rodziny: Mama,Babcia, ale także przyjaciele, znajomi.

Mieć autorytet- czyli naśladować? No tak, a ja nie chcę być odbiciem innej osoby, wolę zachować swą odrębność, lecz przy tym z dobrymi cechami.

No dobra. Jak się zdaje nadeszła moja kolej na wypowiedzenie się. Pewnie to, co zaraz przeczytacie wyda się wam głupie i być może takim jest, jednak ja mimo wszystko obstawał przy tym poglądzie, bowiem mimo biegu lat, utwierdzam się w nim, co raz bardziej.

Jeśli przyjmiemy, że autorytetem nazywamy kogoś, kto swą postawą i zachowaniem kultywuje i utożsamia, cechy, które są nam bliskie, które doceniamy i podziwiamy, możemy dojść do wniosku, że autorytetem bynajmniej nie musi być konkretna osoba, a może być nim jakiś ogól, czy nawet archetyp...

Idąc tym tropem, dochodzimy do mojego autorytetu, czyli symbolu, który jest dla mnie obleczeniem w „ciało” najważniejszych dla mnie cech, które zebrane razem, tworzą obraz czegoś co doceniam i podziwiam.

Tak, moim „autorytetem” jest archetyp wilka. Ta istota jest dla mnie symbolem odzwierciedlającym trzy najważniejsze dla mnie cechy: wolność, lojalność i niezależność. W moim wyobrażeniu, wilk to ktoś, kto kocha wolność tak bardzo, że woli zginąć niż trwać w niewoli. To ktoś bardzo oddany i lojalny swym prawdziwym przyjaciołom. Ktoś, kto w razie potrzeby jest gotów bardzo wiele zaryzykować by pomóc jednemu z nich w potrzebie. I w końcu to ktoś niezależny, który chodzi własnymi ścieżkami, nie oglądając się na innych i nie specjalnie licząc się z ich zdaniem. To ktoś, kto dumnie kroczy przed siebie.
Rzeczą oczywistą jest, że nie chciałbym być wilkiem, jednak przyznaję, że te istoty całkiem mi imponują i dlatego też, nie boję się nazywać ich swoim „autorytetem”