Buntownicy dla zasady

Ogólnie wiemy, że bunt służy temu, aby sprzeciwiać się temu, co nam się nie podoba. Zauważyłam jednak osoby, które nawet, jeśli nie maja powodów do tego zawsze cos sobie znajdą, byle tylko być w centrum zainteresowania.
Według mnie to raczej śmieszne niż tragiczne, można przecież zwrócić na siebie uwagę w każdy inny sposób, a tym, którzy jednak maja swoje zdanie i chcą je wypowiedzieć tak, aby reszta wiedziała o tym, dać taka możliwość, bo inaczej robi się mętlik i tak naprawdę nie wiemy, na kogo patrzeć i jakie są prawdziwe powody buntowania się.
Mówi się tez o tym, że wiek wymusza na nas różne formy buntu, ale czy to na pewno zależy tylko od wieku czy tez inne czynniki maja na to większy wpływ? No cóż, kwestia mocno dyskusyjna.

Wiesz... faktycznie da się zauważyć, że niektórzy buntują się tylko dla buntu.. y... no wiecie, żeby wszyscy widzieli daną osobę jako "zbuntowaną nastolatkę" o.o Np. kiedyś byłam na rynku i akurat była demonstracja przeciwko Giertychowi... No to taką jedną laskę, która darła się najgłośniej "Wywalić Giertyychaaaa" spytałam, dlaczego chce go wywalić. Nie myślałam nigdy, że jednym prostym pytaniem tak łatwo można zatkać człowieka...==''

Właśnie tak jest najczęściej, że ktoś się pcha, pcha, a okazuje się, że tak naprawdę nie ma nic do powiedzenia. Szczerze mówiąc bardzo mnie to denerwuje. Buntowanie się dla buntu jest według mnie idiotyczne. Jeśli ciągle będziemy się buntowac nikt już nie będzie zwracał na nas uwagi [choc fakt, takie osoby bardzo często imponują innym], a wtedy może nadejśc chwila, że będziemy się chcieli zbuntowac przeciw czemuś tak naprawdę, ale wtedy już nikogo nie będzie to obchodziło. Tak jak w tej bajce.
Bunt na pewno w dużej mierze zależy od wieku. Rzadko można spotkac np. 45 - latka buntującego się. Gdy jesteśmy młodzi chcemy imponowac, chcemy byc podziwiani. Bunt jest jednym ze sposobów, żeby to osiągnąc.

No tak jak mówicie, ale żeby jeszcze połowa tych ludzi miała wyraźne powody ku temu.
Bo są sprawy, przeciw którym trzeba tak robić, ale to jakoś uchodzi w tłoku tych wszystkich afer politycznych i innych różnego pokroju.
Są sprawy, na które trzebaby zacząć zwracać uwagę, ale przepuszcza się je przez jedno ucho, drugie ucho i ulatują gdzieś w nieznane.
A dlaczego tak jest?
Czy ci, którym zależy na jakiś ważnych sprawach po prostu boją się odezwać w obawie przed czymś?
Czy własne zdanie aż tak może popsuć relacje międzyludzkie?

No cóż, niby mamy wolność słowa, ale to nie skłania ludzi do wyjawiania swoich prawdziwych myśli, bo jeszcze "pomyślą, że jestem inny". A co to by był za świat, gdyby wszyscy byli tacy sami?

A w skrócie powiem, że jak ktoś ma swoje zdanie w ważnej sprawie, to zazwyczaj nie odzywa się ze strachu... boi się może, że nie będzie miał posłuchu?