walka z chorobą

No i gdzie jest teraz wiara...?

Mój ojciec zmarł we wtorek. Ja chyba tego nie wytrzymam psychicznie. Nie chcę, żeby wyglądało, ze się użalam, ale mam dopiero pieprzone 14 lat i potrzebuję ojca.

I gdzie jest teraz ten tak zwany bóg?

Nie... nie wiem, po co to piszę. Przepraszam. Po prostu... jest mi strasznie ciężko.

Makroś, kotek :*
Mój kolega stracił ojca w wieku 12 lat, byliśmy całą klasą na pogrzebie. Wiem jak trudno znieśc taką atmosferę, ale za kilka lat wszystko będzie się stopniowo zakopywac na dnie twojego serca. Bo rany nie znikną, na to nie ma co liczyc. Nie wiem co mam ci radzic bo nigdy nie byłam w takiej sytuacji, ale choc mało cię znam to jestem z tobą.

ja nie jestem pewna...nie wiem dokładnie jak to jest ,ale ja bym nie dzywała sie przez miesiąc jeszcze do tego ptasia grypa , atak bardzo kocham ptaki:(

Dołączył: 21 Mar 2006

Nie przepraszaj Makro.

Ja sama nigdy nie przeżyłam takiej tragedii, nie znam Cię, więc szczerze mówiąc nie jestem w stanie pojąć tego co teraz przeżywasz.
Myślę jedank, że będzie dobrze.
Życie jest bardzo kruche, ale każdy je kiedyś skończy. Czasem myślimy, że to niesprawiedliwe, i tak często jest.
Ale najważniejsze jest to, żeby umieć sobie z tym poradzić.
Poradzisz sobie:*

Najcięższe jest to, że ojciec był wspaniałym, zawsze uśmiechniętym człowiekiem. Nikt się nie spodziewał, że na pogrzeb przyjdzie taka masa ludzi. To naprawdę miłe z ich strony.

Dzięki za wsparcie. Musimy się z rodziną podtrzymywać, bo załamywać się nie ma co.

Dzięki Wam, Nee, Villemo :*

Ale jedno Wam powiem - najgorsze jest to, że żeby nasza rodzina się zsolidaryzowała potrzeba było takiej tragedii. Wszyscy są teraz dla siebie milusi. Ludzie są po prostu głupcami.

Makro...sama nie wiem co powiedzieć.

Jestem z Tobą, sis :************

...

Dołączył: 21 Mar 2006

Ludzie są po prostu ludźmi, masz racje, czasem tylko tak wielka tragedia może sprawić, że zaczną odczuwać (nie wiem może wyrzuty sumienia?) to, że są od siebie tak oddaleni.
Każdy zajmuje się przede wszystkim sobą, tak zawsze było i jest. Są jednak chwile kiedy i to się zmienia.
Jesteśmy z Tobą Makro:)

by Yua

No to bardzo smutne i niewiem czy dobrze mówiem, ale chyba taki był los itak chyba miało być choć niewiem dlaczego tak się stało to okropne przepraszam:( ,ale ja też jestem z tobą Smile

Hyhy, dzięki : P

Ja tam się nie załamuję, zawsze wychodziłam z założenia, że człowiek rodzi się po to, by umrzeć. Z resztą, ojciec w poniedziałek stracił przytomność więc już wtedy byłam gotowa na najgorsze (zmarł we wtorek).

Teraz muszę dbać o własne zdrowie i walczyć z moją chorobą (chociaż jej się nie da zwlaczyć, ale cóż... xD).

Dołączył: 04 Mar 2006

JA też nie wiem co powiedziec, ale współcczuję.. <przytula> A na co ty chorujesz, przypomnij sklerozikowi Sabre?

Przypominam sklerozikowi Sabre - cukrzyca :P

Dzięki :* <odwzajemnia przytulenie>

ja nie jestem chora i uczulona lecz wiem jak to jest z cukrzycą koleżnka tak samo ma

Dołączył: 20 Mar 2006

Ja nie wiem co napisać, chyba po raz pierwszy... Nigdy nie byłam powaznie chora, ani nikt tak bliski mi nie umarł... Mogę sobie tylko wyobrażić co czujesz... jestem z tobą Makro :*

No tak nie dowie się kiedy się nie poczuje czy to ma sens? Sad